In name of the father

Leestijd: 2 minuten

In name of the father

Vorige week was de film “In the name of the father” op de televisie. Een fascinerende film over de grote Engelse gerechtelijke dwaling uit 1974, die uiteindelijk leidde tot de Criminal Case Review Commission.  En -helaas- vol met herkenbare patronen van de gerechtelijke dwalingen in Nederland.

Op Wikipedia staat, zoals gebruikelijk, een bondige samenvatting van de gebeurtenissen waarop de film “In name of the father” is gebaseerd. Twee bomaanslag in pubs bezocht door Engelse soldaten met 4 doden en 65 gewonen. De vier arrestanten werden zo psychisch en lichamelijk “gemarteld”, waardoor ze de daad bekenden. Ze werden in 1975 tot langdurige gevangenisstraffen veroordeeld waarbij de rechter zei dat hij het jammer vond dat hij de doodstraf niet meer kon toepassen.

In de film zie je ook een scene waarbij na een aantal jaren een belangrijke IRA-hoofd wordt gearresteerd. Hij bekent, en geeft ook aan dat de veroordeelden uit  1975 onschuldig zijn en verstrekt daarbij details op basis waarvan het zeer aannemelijk is dat hij gelijk heeft. En wat doet de politie er dan mee?  Niets, want die anderen zijn immers al veroordeeld.

Uiteindelijk komen de veroordeelden rond 1990 toch vrij. 

Door een aantal personen is hard gestreden om aan te tonen dat er sprake is van een ernstige gerechtelijke dwaling. Die kon bewezen worden na de vondst van het bewijs dat de politie het verslag van de verhoren van de gevangenen na afloop van die verhoren aanzienlijk hadden veranderd en gepresenteerd als de authentieke handgeschreven verslagen.

Geen van de personen die verantwoordelijk was voor de onterechte langdurige veroordeling is gestraft. Maar uiteindelijk heeft dit wel geleid tot de oprichting van de CCRC in 1997.

Zowel als je de film gezien hebt of de wikipedia beschrijving leest dan herken je de patronen uit de zaken die we in Nederland als gerechtelijke dwaling kennen. In Schiedam, in Putten, bij Ina Post, bij Lucia de B., bij de Deventer Moordzaak en bij de zaken die we lezen in Het OM in de fout van Prof. Derksen en “de slapende rechter” van Wagenaar, Van Koppen en Israels, herkennen we de verschillende stadia van de gerechtelijke dwaling. Soms wel met een (afgedwongen) bekentenis, soms niet. Vaak met slecht forensisch werk en falende deskundigen.

Altijd met een OM en/of politie die haar opdracht tot waarheidsvinding vergeten is en alleen maar via “het magische oog”, zoals Prof. Derksen het noemt, weet wie de dader is of de daders zijn en vervolgens bij het onderzoek en de verslaglegging alleen nog maar gericht is op de veroordeling van de betrokkenen en alternatieve daders, hoezeer zij ook voor de hand liggen, niet of niet goed onderzoeken.

Fabel

Het laat goed zien wat een fabel het is dat verdachten gelijke rechten hebben als de door de overheid ingestelde instanties die functioneren als instanties die het onderzoek doen naar de waarheid, alsmede het forensisch technisch onderzoek. En het is triest hoezeer de officiële instanties en de volksvertegenwoordigers liever die fabel in stand houden dan maatregelen te nemen waardoor deze fouten gemakkelijker kunnen worden gecorrigeerd (zoals de CCRC in Engeland) en de kwaliteit van het hele apparaat daardoor stijgt en het vertrouwen in het systeem ook.

Ik raad jullie nog eens aan dit weblog te lezen over de Schiedammer Parkmoord en de poging van het OM om de bekentenis van Wik H. onder tafel te werken: een film waard.

U heeft zojuist gelezen: In name of the father.

Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.

Blijf onze site steunen door af en toe een (kleine) donatie. Klik hier.