Er zijn sterke aanwijzingen dat het bij grootschalige besmettingen tijdens superspreading events niet zozeer komt door een superspreader, maar door omstandigheden die gunstig zijn voor virusdeeltjes om lang te blijven zweven. Het RIVM weigert dit echter te erkennen waardoor we in het najaar forse problemen kunnen verwachten.
Lees volledig artikel: Nu de WHO de eerste stap zet over de besmetting
Nu de WHO de eerste stap zet over de besmetting
Bij de kritiek op mijn werk sinds eind maart werd er vaak gesteld dat ik toch geen viroloog/epidemioloog was of dat ik geen wetenschapper zou zijn. Dat was dan eigenlijk al voldoende om niet serieus op mijn bevindingen in te (hoeven) gaan.
Dat miskent het universele karakter van onderzoeken over veel vakgebieden heen. Mijn kracht op school zat in de B-vakken. En bij mijn studie specialiseerde ik me in methoden en technieken van onderzoek plus statistiek. Die kennis kan ik op veel vakgebieden toepassen. Ook als mijn materiekennis beperkt is, kan ik vaak wel vaststellen of het onderzoek juist is uitgevoerd en of de conclusies, die worden getrokken onderzoeksmatig terecht zijn getrokken.
De regels van de logica spelen daarbij een grote rol. En in alle vakgebieden (zeker ook bij de peilingen en ook als ik ze zelf uitvoer) merk je dat veel van de conclusies minder hard zijn, dan ze lijken. Het zou best zo kunnen zijn, maar 100% zeker is het niet.
Zwak onderbouwd
Veel van hetgeen ik in het begin voetstoots had aangenomen van de virologen/epidemiologen/microbiologen bleek, toen ik me erin verdiepte, methodisch gezien nogal zwak onderbouwd te zijn. Plus dat men met regelmaat ernstig zondigde tegen de basisvoorwaarden van de logica. Men redeneerde naar het gewenste eindresultaat toe.
Een mooi voorbeeld is dit document van de RIVM van 30 juni. Dit staat er letterlijk onder punt 2:
Ik moet jullie bekennen dat ik alleen maar verbijsterd kan kijken naar dit punt 2 en de conclusie die daar dan door het RIVM wordt getrokken.
Ik heb die interessante studie over de Diamond Princess ook bestudeerd. Daar is nog wel wat over te zeggen, maar laten we even aannemen dat onomstotelijk bewezen is dat het ventilatiesysteem op het schip niet heeft gezorgd voor de snelle verspreiding van de besmettingen.
Dan zou mijn conclusie zijn dat het systeem op het schip blijkbaar goed heeft gefunctioneerd. Wellicht met voldoende verse lucht en/of de juiste filters. Maar hoe durf je zonder blikken of blozen op basis van dit een voorbeeld te stellen “dat dit geen rol lijkt te hebben gespeeld in de epidemie en dat er geen reden is het huidig beleid aan te passen”.
Een van de basisregels van de logica is dat de “absence of evidence” niet de “evidence of absence” is.
Voor zo’n belangrijk onderwerp als de rol van ventilatiesystemen is dat wel een uitermate povere onderbouwing.
Dat is eigenlijk alleen maar te begrijpen vanuit het feit dat de WHO/RIVM tot gisteren stelde dat besmettingen via direct contact (druppels) verloopt en vrijwel niet via de lucht. Dus echt moeite doen om te laten zien dat het wel via ventilatiesystemen kan lopen, mag je blijkbaar van WHO/RIVM niet verwachten.
Wat gaat het WHO en RIVM verder doen met de aerosols?
Juist omdat het een patroon is, waarbij men onder het mom van “wetenschappelijk bezig zijn”, er alles aan doet om zoveel mogelijk te laten zien dat men het altijd al bij het rechte eind had, is men nu dus bezig te erkennen dat er sprake kan zijn van aerogene verspreiding, maar zal men de invloed ervan als beduidend minder groot blijven beschrijven dan die van besmetting via direct contact. In dit stuk aan het RIVM leg ik uit waarom ik het standpunt heb, dat die rol van aerogene verspreiding beduidend groter is dan die van de besmetting via direct contact.
Het rapport dat gisteren van het RIVM is uitgekomen, laat al zien hoe het RIVM het effect van de aerogene verspreiding wil downplayen. In het nieuws was dat het RIVM nu wel onderkende dat er besmettingen via de lucht plaats konden vinden, maar in de toelichting in de richting van de media, en als je de studie leest, dan zie je de lijn die ik al verwachtte van de WHO zich al aandienen.
Lees maar deze toelichting van de onderzoeker bij de NOS.
Dit is de kern:
Ik heb de wetenschappelijke studie gelezen waar de resultaten in staan van wat ze hier stellen.
Het voert te ver om hier heel diep op die studie in te gaan. Maar de essentie is dat men een aantal aannames doet. En die in een model stopt. Aan de hand van die aannames voert men berekeningen uit. En op basis van die berekeningen trekt men conclusies.
De cruciale component hierbij zijn aannames. Als je andere aannames doet, dan krijg je andere uitslagen.
De twee belangrijkste aannames voor het model zijn: hoeveel aerogene virusdeeltjes worden door besmette mensen in de lucht gebracht, en hoeveel virusdeeltjes moet je inademen om er ziek van te worden.
Ten aanzien van het eerste heeft men bij het onderzoek vastgesteld, dat een klein deel van de besmette mensen veel meer virusdeeltjes in de neus had dan anderen. Men gaat er bij de berekeningen van het model vanuit dat die personen dus in dezelfde mate veel meer aerogene virusdeeltjes in de lucht brengen. Die personen worden “superspreaders” genoemd.
Wat het tweede onderdeel betreft, hoeveel virusdeeltjes je moet inademen om er ziek van te worden, is niet proefondervindelijk vastgesteld. Op basis van studies met andere ziektevormen heeft men daar een keuze bij gemaakt. Voor COVID-19 zijn die cijfers namelijk niet bekend.
Die keuze is echter wel bepalend voor het eindresultaat van het model.
De waarde die men hiervoor heeft gekozen is gebaseerd op andere ziektes en is nogal hoog. Laten we als een simpel voorbeeld even zeggen dat er 100.000 viruseenheden nodig zijn om ziek te worden. Als men dan berekent dat er 200.000 viruseenheden in de lucht zweven, dan kunnen er maximaal 2 mensen besmet worden.
Maar stel dat het aantal eenheden om ziek te worden op 1.000 eenheden wordt vastgesteld, dan kunnen er dus 100 keer zoveel mensen besmet worden door die 200.000 viruseenheden. Dus die aanname van het aantal benodigde viruseenheden is bepalend voor de eindresultaten.
Nu is het interessant dat op de website van het RIVM iets staat over aerogene verspreiding van het influenzavirus. Dit is de tekst.
Er zijn sterke aanwijzingen dat dit met COVID-19 ook het geval is. Dat er niet al te veel virusdeeltjes nodig zijn om ziek te worden.
Amper besmet
Maar door wel een veel hogere waarde in het model te stoppen, is men tot de conclusie gekomen dat mensen amper besmet kunnen worden door het virus in de lucht.
Had men andere aannames gedaan, en aangenomen dat er 100 keer minder virus voor besmetting nodig is, dan zouden de uitkomsten totaal anders zijn. (En wie het onderzoek van Wells uit 1955 nog een keer terugleest, ziet hoe die aerogene verspreiding bij bijvoorbeeld influenza kan huishouden in de longen).
Maar deze uitslag van het onderzoek is precies datgene wat het RIVM (en de WHO) wil. Gewoon doorgaan met het concept van de superspreader in plaats van de superspreading omstandigheden. Een persoon die veel anderen besmet omdat hij zoveel virussen in zich draagt. (“De superman” onder de besmette personen zoals prof. Voss bij het debat bij Op1 zei). En als die er niet is, dan worden mensen niet via de lucht besmet.
Zodat men door kan gaan met het concept dat eigenlijk de enige belangrijke manier van verspreiden via direct contact is. En als we maar die superspreading personen kunnen identificeren zijn alle problemen over!
Open Mind
Maar met een open mind naar allerlei gebeurtenissen kijken, dat is niet zo makkelijk voor WHO en RIVM. Zeker niet als dat zou betekenen dat het belang van de overdracht via druppels beduidend kleiner is dan men tot nu toe aannam.
Want het is zo makkelijk om te zeggen: “Houd 1,5 meter afstand””. En als er toch uitbraken zijn: dan heeft men zich niet aan die 1,5 meter gehouden.
De aanwijzingen zijn veel sterker dat het bij grootschalige besmettingen tijdens superspreading events niet zozeer komt door een superspreader die aanwezig is, maar juist omdat de omstandigheden voor de virusdeeltjes gunstig zijn om lang te blijven zweven en zo een groot deel van de aanwezigen te besmetten. Zo kan iedereen een superspreader worden, mits de omstandigheden maar juist zijn.
Maar dat is geen uitkomst die het RIVM of de WHO wil hebben. Want zodra men vaststelt dat de besmettingen tijdens superspreading events via de lucht zijn gegaan, dan stort hun hele kaartenhuis in elkaar. Superspreading events zijn de aanjager van de pandemie, zoals op veel plekken gesteld wordt. En als aerogene verspreiding zo besmettelijk is, dan spelen de besmettingen via direct contact een kleine of zeer kleine rol.
Via de lucht belangrijker dan contact
Misschien wordt het eens tijd dat de Nederlandse media prof. Christian Drosten interviewen, die gesteld heeft dat de aerogene besmetting waarschijnlijk belangrijker is dan de besmetting via direct contact.
Want als de WHO en het RIVM op basis van hun koppigheid maar weigeren de sterke aanwijzingen onder ogen te zien, kunnen we daardoor in het najaar in forse problemen terechtkomen.
Vooral nadat ik gisteravond burgemeester Bruls hoorde bij Nieuwsuur. Het heeft me weer een nieuw paar schoenen gekost en een televisie.
Eigenlijk gaf de voorzitter van de Nederlandse veiligheidsregio’s onbeschaamd aan dat als er in Nederland in het najaar een forse uitbraak zou komen, we dan niet met heel gerichte lokale of regionale maatregelen gaan komen, maar net zoals de afgelopen maanden weer landelijke maatregelen zullen gaan nemen.
Goh, het is niet alleen het RIVM die de afgelopen maanden maar weinig heeft bijgeleerd.
U heeft zojuist gelezen: Nu de WHO de eerste stap zet over de besmetting.
Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.
